Voetnoot

Ga ik in Nederland liever een straatje om wanneer ik op niet werkdagen toevallig langs een school fiets, op reis trekken kleine schooltjes me juist aan en wil ik ontzettend graag naar binnen gluren. Al vaak in bomen geklommen of aan de dakranden gehangen om een glimp van het interieur op te vangen, zo niet in de Cameron Highlands bij een Islamitische school. Een vriendelijke vrouw vroeg of ze iets voor ons kon doen toen ze ons rondom het gebouw zag scharrelen. Nadat we ons aan elkaar hadden voorgesteld bleken wij collega,s. Het eerste wat er bij haar meteen uit moest was dat ze het helemaal gehad had met die papierwinkel in het onderwijs, dat ze helemaal geen tijd had om echt in de kinderen te investeren en dat ze er zo niet veel meer aan vond. We vonden elkaar onmiddellijk aardig. We mochten overal naar binnen kijken, de tafeltjes en stoeltjes waren in fleurige kleurtjes geschilderd, stonden weliswaar inrijtjes maar er waren ook leuk ingerichte hoekjes. veel teksten aan de muur met levenswijsheden, vooral clichés , die helaas ook maar al te waar zijn.
Het grappigste vond ik de buitenlokaaltjes met een overkapping van bladeren, een vijvertje met een fonteintje , kruidentuintje, biologiematerialen, zoals dieren op sterk water in potten. En dat alles zonder slot erop. Het was een verrassende ontmoeting. Groet Annelies.