Adieu Vietnam

Partir en mourir gaan na vijf weken voor ons niet samen.Het waren vijf intensieve weken waarin we Vietnam van binnen en van buiten gezien hebben. Een volkomen andere ervaring als het reizen door Maleisië wat relatief makkelijk is.Vietnam gaat in je zitten zoals Annelies treffend zei.We moesten meer moeite doen om verder te komen, men spreekt nauwelijks Engels, hier in Hanoi soms Frans en door Point It(boekje met foto's van allemaal handige dingen ) zijn we vaak gered.
We willen nog wel een keertje terug,het noorden is zo mooi en een week op de motor te kort om tot aan de Chinese grens door te rijden.Ook midden Vietnam, de Quan Ngai provincie waar zo hard gevochten is wil ik graag goed zien,daar zijn we nu met de trein doorheen gereden. Komt door dagboek van Dang Thuy Tram wat ik aan het lezen ben.Zij was tijdens de oorlog chirurg in het veld.Haar dagboek is gevonden nadat ze was gesneuveld.
Wat ik daarin lees en al eerder heb geschreven is de ongelofelijke hardheid en strijdbaarheid van dit volk.Ook nu nog, we waren vanochtend in een prachtig museum, gewijd aan de vrouwen van Vietnam en ook daar zagen we op de film, foto's en prachtige portretten een enorme wilskracht. Er wordt hier niet gezeurd of geklaagd zoals in ons land.
Dat doen wij dus ook niet en toch is het mooi geweest.....omdat we het steeds weer onderhandelen moe zijn, men vraagt standaard te veel. Ook is men vaak niet straight, je voelt dat je met een grote smile in het pak wordt genaaid. Na een geweldige dag op het water in Halong Bay(wat een wonderlijk mooi landschap) bleek de bijzonder vriendelijke crew geld van iedereen ,10 mensen, te hebben gejat, overal een klein bedrag. We vonden het al vreemd dat ze ons aan het einde van de trip naar Monkee Island lieten zwemmen,en maar wijzen naar die ene aap boven op de berg en ondertussen even lekker door alle tassen raggen, de klojo's.Toen de hotel meneer op Cat Ba eiland (ook zo mooi!) dat hoorde een en al excuus maar toen bleek dat hij een deal met z'n ouwe heer had(de schipper) en ons buiten de bookingsagent om aan boord had gefrommeld en de agent in alle staten was kregen wij de schuld!We zijn nog wel in hotel gebleven maar de betrekkingen zijn hierna niet meer hersteld.We hebben het ook wel gehad met het verkeer,al eerder genoemd.Gisteren een ware horrorstory aan boord van grote volle bus beleefd. Chauffeurs van Hoang Long ,grote busmaatschappij met bestemmingen door heel Vietnam zijn gek.Ze claxonneren bijna constant, het geluid is zo hard en indringend dat je oren direct protesteren, ze zitten op de bumper van hun voorganger, gaan er plotseling links of rechts omheen en snijden ondertussen anderen de kant in.Dit allemaal met een enorme snelheid, om vervolgens plotseling te stoppen om in en uit te laten stappen waarna deze scenes (Speed) nog ettelijke keren worden afgespeeld.Rood licht was doorrijden en op een zesbaansweg voor de grote brug van Hanoi ging hij een paar keer over de dubbele streep heen(!!!) waardoor het druk protesterende, signalen gevend tegemoetkomend verkeer snel moest uitwijken.Het was bizar en het was pas uren later dat ik mijn "zen" weer een beetje terugvond.Ik was zo kwaad op die lul die zoveel mensen in gevaar bracht.
De trein beviel ons beter hier, goed geregeld , mooi uitzicht en prima, beetje harde , bedjes.
En dan nog dit; we hebben zoveel plezier van jullie kadoo en de muziek,dank daarvoor!
Veel liefs,
Pim en Annelies