Nepal verhaal

Terug uit de hoge bergen van Dolpa op onze stoffige, drukke, vuile thuisbasis Kathmandu is het weer erg wennen.Het is een enorm contrast, zo loop je tussen de imposante bergketens van Dolpa en een paar vliegtuigjes later zit je in de smog.
Zoals het vliegen tussen de grote bergketens door onderhevig is aan de luchtbewegingen waardoor het stevig te keer gaat zo voelt het nu ook mijn hoofd. Er moet weer van alles geregeld worden en na twee intensieve weken op grote hoogte met de Buddah steeds in de buurt is er onbegrip over en weer. Overkomelijk, wel weer getuigend van het menselijk onvermogen.
Nepal is arm en de door ons zelf opgezochte confrontatie daarmee vind ik niet makkelijk. Andere reizigers vertellen ons dat het went,maarwat betekent dat "wennen"dan? Als iets went wordt het dragelijker,makkelijker wat voor mij lastige begrippen zijn bij de vaak schreinende beelden die zich in mijn hoofd vast zetten.
De regering doet nauwelijks iets ,men houdt zich bezig met partijpolitiek waar ze niet slechter van worden,zo ook de Maoïsten die nu in de regering zitten.
In Dolpa waar wij de trekking hebben gemaakt hebben regeringsvertegenwoordigers vier jaar geleden nog een dorp ontdekt! Ze laten de boel daar barsten, etnische groepen met Mongoolse afkomst in die streek zijn niet interessant.De onderwijzers uit de grote stadvinden de leefomstandigheden te zwaar en spreken de dialecten niet, met de gezondheidszorg is het niet veel beter gesteld.
Hierdoor en door de overweldigende natuur was de trekking een ervaring die lang zal blijven nazinderen.
De tocht begon met het volgen van een grote rivier naar het hoogste dorp van Nepal, Doh Tarap op zo'n 4000 meter. Het is een goed beloopbare trail,langzaam omhoog klimmend met de rivier steeds meer als een zilver lintje.Onderweg kwamen we dik bepakte reizigers tegen,mensen uit de streek , uit Tibet of elders die handel drijven, vluchten of naar lagere streken verhuizen vanwege de kou.Vaak ook lastdieren, ezels, muildieren, paarden en yaks. De mensen zijn sterk en dragen de zware last ,50-70 kilo in grote rieten manden op de rug met een band om het hoofd.Even omhoog kijken is onmogelijk en dat uren achter elkaar.Wij hebben met bewondering onze 7(!) dragers gevolgd die iedere dag weer een compleet kamp naar boven droegen.Het waren jonge jongens uit het dorp die eerst door onze gids gezocht moesten worden. We zouden eerst met gids, kok twee paarden en paardenman gaan. In dorp van vertrek bleken de paarden niet te huur, te groot risico op ziekte of weglopen, ook zou het te koud zijn op de passen van meer als 5000 meter hoog. Dus met z'n elfen op stap en wat was dat leuk,we hadden al snel een goeie verstandhouding met de jongens, kok en gids.Zo bleef het 12 dagen lang, de kok bleek een tovenaar, onderweg werden kruiden groente, rijst gekocht.Er werd goed gegeten, veel plezier gemaakt en jezus wat werden wij verwend.Het gaf af en toe een vreemd gevoel waar kolonialen zich in gewenteld moeten hebben.Er was soms niet aan te ontkomen, kom warm water in de tent bij min 15,ontbijt, lunch, theetime en diner en dan ook nog onze rugzakken willen dragen wat we hebben kunnen voorkomen.
Het was koud daarboven,we hebben goeie berguitrusting maar die is veel te Europees.Daar waren we niet op gewezen waardoor we met alles aan in de slaapzakken lagen en s'ochtends met een laagje bevroren condens in de tent wakker werden.Gelukkig hebben we veel geluk met het weer gehad, alle dagen zon, maar die eerste uren,6 uur op 7 uur half 8 op pad waren pittig.
Vaak waren we vroeg in de middag op kampeerplek, beetje lezen, scrabbel of helemaal niks en de grootsheid van de altijd witte bergen op je in laten werken en vroeg de koffer in.
Ik heb al weer heimwee.
Overmorgen gaan we naar Sterre in Australië,tenminste als het lukt met omboeken ticket wat niet vanzelf gaat en onze visa vervroegt in kunnen gaan.
We hadden langer gepland in Nepal te blijven maar door het mooie weer waardoor er gevlogen kon worden en zeker ook onze stevige tred zijn we snel terug. Hier blijven zou wat we ook zouden doen in de schaduw zetten van onze trek of a lifetime.
Groet,
Pim en Annelies