De kinderen
Door: Annelies
Blijf op de hoogte en volg pim
21 Oktober 2012 | Nepal, Kathmandau
We hebben het hoogste schooltje van Nepal bezocht, De Cristal mountainschool on the roof of the world. De school is in een u vorm gebouwd en heeft wel 30 piepkleine klasjes. Er is geen verwarming en pas sinds kort is er electriciteit waardoor de kinderen langer op school kunnen blijven. Aan de zuidkant hebben de lokaaltjes een greenhouse, dat is een glazen aanbouwsel, waardoor de lokaaltjes verwarmd worden door de zon en er een aangenametemperatuur ontstaat. de dag begint met een gebed op de binnenplaats , later wordt er lekker gevoetbald. Voor de kleinsten is er niets, geen spelletjes,of speelgoed. Naarmate de kinderen ouder worden komen er meer wandplaten aan de muur. het is opvallend hoe vrolijk de kinderen zijn. Ze zijn nieuwsgierig, open, willen weten en leren. Als we door kleine dorpjes zijn, komen er van alle kanten kinderen aangerend. Op blote voetjes, scheuren in hun broek met daardoorheen deblote billen, sommigen hebben hele nare infecties in het gezicht en natuurlijk luizen overal. Als ik een liedje met ze zing, gaan zei meteen in eenkringetje staan. het is erg jammer dat er op de schooltjes niet in het dialect van de streek wordt lesgegeven. Nepalees verstaan ze niet. De kinderen spelen met de wind, de papiertjes, het zand en het wAter. Een klein lapje dient als knuffeltje. luiers zijn er niet. ewoon met de blote billen onder de koude kraan. Aan het gekrijs te horen gebeurt dit niet al te vaak en moet er flink geboend worden. De kindren zijn hier snel zelfstandig, klimmen zo klein als ze zijn al overal op, staan op enge hoge randjes, lopen soms al met een mes rond. een klein jongetje, nog geen drie, wast zichzelf bij de pomp. Niks geen zacht handdoekje, gewoon de kleren weer aan over je natte lijf. Ik zie ook een klein meisje haar eigen jurk wassen. de jongens leren al snel lasten dragen. In kleine mandjes dragen ze al grote hoeveelheden meel op hun rug. de kindersterfte is hoog. Aan het eind van de trekking hoorden we dat de kok drie maanden geleden zijn dochtertjevan vier had verloren aan hoge koorts op hetzelfde moment datzijnzoontje werd geboren. Slechts een klein percentage van de vrouwen bevalt onder leiding van een verpleegkundige, maar de meesten doen het zelf, soms op het land,of onderweg naar huis. en drie dagen daarna weer aan het werk.het leven in de bergen is hard. de mensen zijn zo gastvrij. je kan altijd blijven slapen, komen eten of je handen warmen bij het kacheltje. het heeft grote indruk op mij gemaakt.
-
21 Oktober 2012 - 16:46
Martin:
Ik wil ook weer een reisje doen! -
21 Oktober 2012 - 17:15
Jes Vriens:
Jeeminee Pim en Annelies, schoonheid en ellende gaan weer hand in hand.
Je zou meteen een of andere actie op willen zetten, terwijl ik me meteen realiseer, het is op..... TIG.....plekken. Niet dat je dan niets moet doen natuurlijk.
Fijn te lezen dat jullie ook ongelooflijk aangeslagen zijn door de schoon-en wijdsheid van de natuur.
Het lijkt me een moeilijke spagaat waar je in komt te verkeren.
Toch, nog heel veel plezier en moois gewenst en dank voor ook de berichten die we allemaal moeten weten.
Veel plezier bij jullie kind!!!!!
XXX Jes -
22 Oktober 2012 - 12:00
Annelies Kersten:
Wat een mooi, ontroerend verhaal. Besef je maar weer eens te meer in wat voor overdaad wij hier leven. -
25 Oktober 2012 - 07:30
Margreet:
Lieve allebei gefeliciteerd met jullie beide verjaardag en dat van jullie kleinzoon.
Ver weg van de anderen maar nu gelukkig dichtbij Sterre. Wat zal zullen jullie blij
zijn elkaar weer te omhelzen. Hier moeten we nog even wachten. Indrukwekkend
zijn jullie ervaringen lees ik. Pracht en onmacht wisselen elkaar af. Van oh...naar
oeff...Ook voor moj als lezer. Ik wens jullie nog een mooie laatste periode.
Liefs Margreet -
25 Oktober 2012 - 23:22
Piet-utrecht:
Lieve Pim en Annelies,
ja aangrijpend jullie verhalen over het lopen door de bergen en het bezoek aan de kinderschool. onuitwisbaar denk ik de indrukken die jullie daar opdoen. Mooi dat ik die door het te lezen een piep klein beetje kan mee beleven. Annelies en Pim een mooie verjaardag samen en ook hiep hiep hoera voor de kleine! kussen Piet -
22 November 2012 - 10:03
Frits Jansma:
Hallo Pim en Annelies
Wat een geweldige verhalen allemaal,en in wat voor mood komen jullie terug? Of je gaat het nog meer waarderen dat je in dit kabouter land woont of ja wat eigenlijk, we zullen zien. Een ding staat boven water: wat een geweldige reis"
Ik vertel nu even kort mijn reis in het AMC. Mijn tweede operatie Is ook mislukt,ongelooflijk toch,
Ze waren bijna bij mijn hart,moesten de zaak afklemmen om te kunnen branden en toen liep mijn bloeddruk heel erg terug,bijna geen hartslag meer.
Dit hadden de artsen nog nooit meegemaakt. Toch weer proberen,en weer mis,weg bloeddruk.
Toen zijn ze maar gestopt,
Vrijdagmiddag in de narcose en in de avond bijgekomen met lege handen.
Gesprek gehad,wisten niet wat er gebeurt was en nog niet,kortom,gevaarlijk gebied,niet meer doen. Handle with care, staat nu in mijn paspoort en ik ben een witte raaf inplaats van een zwarte.
Ik leef nog en er is goed mee om te gaan,mei een controle afspraak. Pluk de dag vrienden,en bij een wijntje vertel ik het uitgebreid, groet van Ert,en heb het fijn.
Je zal zien als je terug bent,dat ent hel snel en dan denk je was ik er nog maar ,liefs frits
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
