The thrill is gone

Vooral niet te zwaar opvatten, het is terugggaan over reeds begane paden en dat is na ruim een maand het weer ontmoeten van onze verwachtingsvolle gevoelens van toen.
Wat hebben we veel gezien en meegemaakt en om dan nu , na al die duizenden kilometers onbekend, ruig of desolaat tussen de vakantiedrukte van de Chilenen te zitten vereist dat we de reisstand naar vakantiestand verschuiven.
Dat duurt even, het is hier in het merengebied in de steden een groot pretpaleis, er wordt vooral heel veel gegeten en gezeten, iets wat qua lichaamsomvang rondom ons duidelijk waarneembaar is.
We hebben nog een kleine week, moeten dan ons busje schoon inleveren, wat nog een bereklus gaat worden. Daarna gaan we met de bus, we laten ons rijden , in vier dagen naar Buenos Aires.
Twee gebeurtenissen van de afgelopen weken die ik jullie niet wil
onthouden.
De grensovergang Argentinië Chili , eerst twee keer ruim een uur de ene rij naar de andere voor een stempel, daarna weer zo lang aan de Chileense grens waarna we onze net gekochte etenswaren af moesten geven, ik wist door wat te kletsen de niet als een vriend uitziende douaneman bezig te houden waardoor hij niet verder ging zoeken en dan zeker onze fruitvoorraad had ontdekt die Annelies kundig had verstopt(voorgevoel en we hadden al iets soortgelijks meegemaakt).
Het lijkt erop dat beide landen een vervelend spelletje met elkaar spelen, het slaat werkelijk nergens op om potjes honing, chorizoworsten, brood ,linzen, in te nemen met als excuus dat er anders virussen in het ene of andere land terecht kunnen komen.
Sommige auto's werden net niet gestript , de koffers uitgeplozen onder het toeziend oog van de rij wachtenden.
We stonden aan de Pacific, ochtendmist, opeens komt er een rij mensen ,drie oude vrouwen voorop, daarachter mannen, vrouwen en kinderen, het strand oplopen.
Bij de zee aangekomen doen ze hun schoenen uit en gaan totaal hun enkels in het water staan.
Ze vormen een lange rij , de oude vrouw in het midden slaat met een bladertak op het water en de groep mensen , zo'n 30 staan ongeveer een kwartier met de blik naar zee, soms onderbroken door fluitmuziek en zacht gezang. De paar kinderen gaan zich vervelen en graven wat in het zand, ze worden tot de orde geroepen als de groep in beweging komt en drie rondes over het strand maakt waarna ze zich pratend aan de kant van de weg klaarmaken voor een busreis.
We waren de gelukkige getuigen van een oud Mapuche ritueel, de oorspronkelijke Indianen die in deze streken woonden.
Door onze hele reis heen hebben we sporen van hun verleden gevonden en dit was een levend bewijs van een cultuur die al honderden jaren bestaat en het ondanks de Spaanse overheersing in de 16e eeuw en de gekte van de westerse, moderne beschaving volhoudt.
Ik weet niet wat "het ga je goed"in het Mapuche is , ik denk dat het heel mooi klinkt.